#3

Don't talk to strangers & don't walk into danger

Alice

          Po wejściu do domu uświadomiłam sobie, że całą drogę powstrzymywałam łzy. Całą drogę z Bournemouth, całą drogę z lotniska do mieszkania Dan'a, całą drogę z Hiszpanii do Londynu. Miałam dosyć, potrzebowałam się wypłakać. Ale nie mogłam. Nie mogłam dopuścić do tego, żeby Dan dowiedział się dlaczego tak naprawdę wyjechałam, i że wyjechałam na stałe. 

Tyle spraw miałam do rozwiązania. Nie mogłam przecież zostać u niego na wieki, musiałam wrócić w końcu do domu. Powiedziałam, że przenocuję u niego tylko kilka dni, więc kończył mi się czas. 

Nie miałam gdzie wracać, dokąd pójść. 

Dan powiedział, że idzie pod prysznic, więc miałam chwilę dla siebie. Weszłam do salonu i usiadłam na kanapie. Oparłam łokcie na kolanach i schowałam twarz w dłoniach. Kiedy usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi, pozwoliłam spłynąć pierwszej łzie, a potem drugiej, trzeciej i kolejnym kilkunastu. Później przestałam je liczyć. Nie szlochałam, nie chciałam żeby Dan mnie usłyszał. Nawet jeśli już stał pod prysznicem, powstrzymywałam szloch. Zawsze uważałam szlochanie za bardzo dziecinne i niedojrzałe. Nie wiem czemu, tak po prostu miałam. 

Po chwili poczułam na plecach czyjąś rękę. 

- No dobra, starczy tego ukrywania łez. Powiesz mi wreszcie co się dzieje? - usłyszałam głos Dan'a. Co on tu robi, miał być pod prysznicem. Dan, idź stąd. Proszę.

- Nic się nie dzieje, wszystko jest okay, serio, nie martw się, jestem dziewczyną, muszę czasem popłakać - zaczęłam się tłumaczyć, ale nie dałam rady mówić normalnie. Dostałam jakiegoś cholernego ataku płaczu.

- Alice. Alice, spójrz na mnie - powiedział Danny, obejmując moją twarz dłońmi. - Wiesz, że mnie nie oszukasz. Powiedz co się stało, nie zjem Cię, proszę, powiedz. Nie każ mi patrzeć jak cierpisz - powiedział spokojnie, a jego błękitne oczy zaszły chmurami. Chyba nie miałam innego wyjścia, niż powiedzieć prawdę. 

- Nic się nie stało, jestem po prostu młoda i głupia i teraz ponoszę konsekwencje za nieodpowiedzialne rzeczy, które zrobiłam - powiedziałam łamiącym się głosem.

- Ja też jestem młody i głupi, utwierdzasz mnie w tym przekonaniu kilka razy dziennie, ale to nie powód do płaczu. Przestań owijać w bawełnę i powiedz prawdę, proszę... Dlaczego przyleciałaś tak niespodziewanie? - zapytał szatyn.

- ... Pamiętasz jeszcze dlaczego wyjechałam? - odpowiedziałam po chwili pytaniem na pytanie.

- Wyjechałaś na studia... - zaczął zmieszany. 

- Czyli nie pamiętasz. No dobra... Zakochałam się. A przynajmniej myślałam, że to była miłość. Taka jak na filmach, wiesz - wielka miłość na wieki i tak dalej - mówiłam powoli, uważając, żeby nie wybuchnąć gwałtownym szlochem. - Tak więc ja - młoda, głupia i zakochana po uszy - wyjechałam do cholernej Hiszpanii tłumacząc się takim wybitnie świetnym uniwersytetem, fantastycznymi wykładowcami, poprawą umiejętności językowych i w ogóle jak można zmarnować taką okazję. Miałam mieszkać u obiektu moich westchnień. Pewnego dnia wróciłam wcześniej do domu i odkryłam jego niecodzienne hobby. Ten popieprzony Fernando był cholernym altruistą, wiesz? Zastałam go więc pomagającego jakiejś lafiryndzie. Jestem śmieciem, rozumiesz? Jestem zabawką, którą można w każdej chwili wyrzucić. Jestem nikim. Boże, jestem nikim... - dokończyłam i nie dałam rady dłużej powstrzymywać szlochu. Pękłam. Zaczęłam dziecinnie i niedojrzale szlochać, ale jakoś mnie to nie obchodziło. Danny mocno mnie przytulił. Nie powiedział "A nie mówiłem?", w zasadzie to nic nie mówił. I pasowało mi to. Przez długą chwilę po prostu zanosiłam się płaczem, mocząc mu koszulkę słonymi łzami. 

- Nie jesteś nikim. Wcale nie jesteś nikim. Nie jesteś zabawką, którą można porzucić. Jesteś warta o wiele więcej niż Ci się wydaje, okay? To, że ten cały Ferdynand czy jak mu tam było zachował się tak jak się zachował, świadczy tylko i wyłącznie o jego idiotyzmie i niedojrzałości. Przykro mi, że musiałaś to przeżyć. Naprawdę mi przykro. Nie powiem "nie smuć się" ani "nie przejmuj się", bo to oczywiste, że tak się nie da. Masz prawo być smutna, masz prawo być wściekła, możesz płakać całą noc - chociaż, prawdę mówiąc, wolałbym żebyś już nie płakała - ale wiedz, że to on nie jest wart Ciebie, a nie Ty jego - mówił Dan, a ja wciąż się w niego wtulałam. 

*

Dan

          Alice leżała na sofie z głową na moich kolanach, a z jej zmęczonych oczu wciąż ciekły łzy. Milczałem i pozwoliłem jej milczeć. Potrzebowała czasu żeby się wypłakać. Dobrze wiedziałem jak to jest być porzuconym.
Nagle dziewczyna przerwała ciszę.

- Zaśpiewasz mi? - poprosiła. Nie bardzo wiedziałem co jej zaśpiewać, ale nie miałem serca odmawiać. Postanowiłem improwizować.

- Don't talk to strangers... - zacząłem cicho, czekając na reakcję. Nie zatykała sobie uszu, więc kontynuowałem. 

- And don't walk into danger... Oh, you go to sleep on your own and you wake each day with your thoughts and it scares you being alone, it's a last resort... - zaśpiewałem i zorientowałem się, że Alice zasnęła. Moja mała Alice. Nawet kiedy spała było widać, że jest smutna. Podniosłem się tak delikatnie jak się dało, odgarnąłem jej włosy z twarzy i przykryłem ciepłym kocem. Nie mogłem jej pocieszyć, ale mogłem przynajmniej sprawić, że nie zmarznie.
Ukradkiem pocałowałem ją w czoło i poszedłem na taras.

_______________________________________________________
Możecie teraz wieszać na mnie psy, że rozdział za krótki i tak dalej, ale nie potrafię do tego rozdziału wtrynić jeszcze jakiejś akcji. Jest dobrze tak jak jest.
Dodam tylko, że początkowo ten rozdział miał mieć tytuł "How am I gonna get myself back home?", ale zmieniłam go na te 2 wersy z Sleepsong. Musiałam. Nnjvrndjk. Jak Wam się podoba? :D
~A

#2

When you take me there, you show me the city, I see it through your eyes

Alice

          - Dzień dobry, śpiochu. Witamy wśród żywych - usłyszałam, wchodząc do kuchni w mieszkaniu Dan'a. Podał mi gorącą czekoladę w ogromnym kubku. Piliśmy taką codziennie rano, gdy jeszcze spędzaliśmy wakacje razem. Wypiłam łyk i oddałam się rozkoszy wypełniającej moje podniebienie, a potem umysł. Czekolada jest najlepszym lekiem na złamane serce, przeziębienie, na wszystko. Od zawsze i na zawsze. 

Chociaż jak się ma takiego Danny'ego obok to w ogóle trudno źle się czuć.

Zaraz. Co? 

- Masz rozwaloną fryzurę - powiedziałam, odgryzając się za aluzję do "świata żywych". 

- A Ty...

- Ej, chwila - przerwałam mu. - Ja jestem dziewczyną, okay? Na ułożenie włosów potrzebuję dużo czasu, a przyczołgałam się tu prosto z łóżka, po kilkugodzinnym locie i nie poprawianiu ich do końca wczorajszego dnia. Komentarze na temat mojej fryzury proszę zostawić dla siebie. Wszelkie zażalenia proszę zgłaszać w Dziale Zażaleń - dokończyłam głosem automatycznej sekretarki. 

- ... A Ty wyglądasz jak wiewiórka, która zrobiła sobie afro, a potem zmokła na deszczu - powiedział Dan, lekceważąc moją wypowiedź. Cholera, przesadził. Na pewno nie było aż tak źle. 

- Wiedziałam, że nie powstrzymasz się od komentarza - powiedziałam, mimowolnie się uśmiechając. 

- Ale nie obrażaj się, Allie - ugh, wspominałam już, że nigdy nie lubiłam jak zwracał się do mnie w ten sposób? Zawsze gdy mówił "Allie", przyciągał mnie do siebie i czochrał moją misternie ułożoną fryzurę (mam obsesję na punkcie włosów. Mogę mieć rozmazany makijaż, niewyprasowaną bluzkę, podarte rajstopy lub złamany obcas, ale nie wyjdę z domu ze źle wyglądającymi włosami). - Nawet fajne to Twoje afro a'la zmokła kura - zażartował. Widocznie zwyczaj przytulania i czochrania wciąż należał do aktualnych. 

- To już nie wiewiórka? - zapytałam.

*

Dan

          Po śniadaniu pojechaliśmy z Alice na przejażdżkę po Londynie. Coś w stylu dwuosobowego sight-seeing'u. Na podobne wycieczki jeździliśmy w gimnazjum. Pamiętam, że nigdy nie lubiła tłumu ludzi z rozwydrzonymi dzieciakami obok w autobusie, dlatego teraz jechaliśmy we dwoje autem. Pozwoliłem jej prowadzić. Powiedziałem, żeby zawiozła nas tam, gdzie tylko będzie chciała pojechać. Odkąd zdała na prawko, praktycznie każdy weekend spędzała jeżdżąc tam, gdzie ją serce prowadziło. Nigdy nie zabierała ze sobą mapy - jakoś tak zawsze wracała tam, skąd wyjechała. 

Wsiedliśmy do samochodu i gdy dziewczyna prowadziła, przypomniała mi się piosenka Jackson'a  "Hollywood Tonight". Włożyłem do odtwarzacza płytę z tym kawałkiem i choć nie miałem na sobie białych skarpetek i czarnych mokasynów, zacząłem razem z nim śpiewać "she's goin' Hollywood, she's goin' Hollywood tonight". A Alice się śmiała. Lubiłem jej śmiech. Nigdy nie była tą najgłośniej śmiejącą się dziewczyną, bo nie śmiała się jakoś "melodyjnie", czy jak to tam poeci opisują, ale jej śmiech był uroczy. I bardzo jej pasował. 

Po dwóch godzinach jazdy, czyli około południa, szatynka zatrzymała samochód w Bournemouth. 

- Idziemy na plażę - stwierdziła. 

Gdyby ktoś mnie kiedyś zapytał czy można spędzić cały dzień na plaży, odpowiedziałbym że nie. Przejażdżka z przyjaciółką zmieniła moje zdanie. 

Przez całe popołudnie chodziliśmy brzegiem kanału La Manche ochlapując się wodą. Obiad zjedliśmy w jakiejś knajpce na plaży. Wieczorem staliśmy nad wodą i obserwowaliśmy zachód słońca. Może to głupie, ale nigdy ich nie lubiłem. Zawsze kojarzyły mi się z czymś stworzonym tylko dla przesłodzonych zakochanych, którzy siedzą na swoich przesłodzonych randkach i zwracają się do siebie "mój kochany Kartofelku" albo "moja słodziutka Krówko". Alice jednak lubiła czasem popatrzeć jak słońce znika za horyzontem i topi się w wodzie. Stała więc nad brzegiem kanału, obserwowała zachód, a fale podpływały jej pod stopy. 

Ona jest piękna.

Boże, jaka ona jest piękna. 

Ta myśl buzowała mi w głowie niczym fale w oceanie podczas sztormu. 

Jej sylwetka w świetle tego cholernego zachodzącego słońca była idealna. Ciemnobrązowe włosy wiatr wciąż zawiewał jej na twarz, ale po kilku próbach przestała je odgarniać. Stała, patrząc na ten głupi zachód, a ja stałem za nią i gapiłem się jak cielę na malowane wrota. 

Dan. Ogarnij się. To nie jest jakaś słaba komedia romantyczna. To Twoja przyjaciółka. Daniel. Halo. Przestań się na nią gapić. Ej. Ja mówię poważnie. Przemawia Twój rozum, wypadałoby posłuchać, nie sądzisz?

Potrząsnąłem głową, jakbym chciał wyrzucić ten obraz ze swojej głowy, i podszedłem do dziewczyny tak cicho, jak to było możliwe. Znienacka podniosłem ją i kiedy zaczęła krzyczeć i okładać mnie z siłą jakiegoś niepełnosprawnego motyla pięściami po plecach, pobiegłem przed siebie i wrzuciłem ją do wody. 

- DANIEL! TY KRETYNIE SKOŃCZONY! NIENAWIDZĘ CIĘ! - wrzeszczała Alice. W sumie ciężko było nazwać to wrzaskiem, bo krzyk przerywał jej śmiech. Trochę się śmiała, a trochę krzyczała. A potem próbowała poprawić włosy. 

W końcu wyciągnęła rękę w moją stronę i zapytała, czy pomogę jej wstać. Nie spodziewając się niczego w stylu zemsty podszedłem do niej i złapałem jej rękę. A potem poczułem, jak ciągnie mnie w swoją stronę. I bum. Skubana wciągnęła mnie do wody. 

- ALICE WINTERS! NIKCZEMNA, NIEROZSĄDNA SPRYCIULO! ODPOWIESZ ZA SWOJE WYSTĘPKI! - krzyknąłem, dławiąc się śmiechem. Ochlapywaliśmy się wodą przez dłuższą chwilę, aż moja przyjaciółka zaczęła drżeć. 

- Dobra Pani Zabawna, wystarczy na dzisiaj. Zaraz mi tu zamarzniesz, a potem będę Cię musiał przerobić na kostki lodu. I co wtedy? - mówiłem, a jej ewidentnie podobał się pomysł wyjścia z wody. Wziąłem ją na ręce i szedłem w stronę brzegu, a szatynka wtuliła się we mnie, szukając jakiegoś ciepła, które mogłoby ją ogrzać. Na szczęście zostawiłem na piasku bluzę. 

*

Alice

          Przemoczony do suchej nitki Danny i ja, szczelnie opatulona jego czarną bluzą (która musiała wyglądać na mnie jak worek na ziemniaki), wróciliśmy do samochodu. Wygrzebał z bagażnika mega-ciepły koc, którym mnie przykrył, a ja natychmiast rozłożyłam go i przykryłam nim nas oboje. Jeśli chcę u niego mieszkać jeszcze jakiś czas, nie mogę dopuścić do tego żeby się rozchorował, bo idiota każe mi się wynosić "żebym się nie zaraziła". Uśmiechnął się i odpalił silnik. 

Dwie godziny później Londyn przywitał nas typowym dla siebie deszczem.

____________________________________________________

Hhjfsji 200 wyświetleń! Wiem, że pewnie połowa z nich jest moja XD, ponieważ często wchodzę na bloga z telefonu i sprawdzam czy pojawiły się jakieś komentarze czy coś, a nie jestem tam zalogowana i szczerze mówiąc - gdybyście mieli taką cegłę jak ja, też by się Wam nie chciało robić miliona rzeczy tylko po to, żeby się w końcu zalogować. Grozi zwieszeniem, eksplozją, zatrzymaniem komunikacji w mieście, apokalipsą zombie i w ogóle końcem świata. 

Niemniej jednak dziękuję wszystkim czytającym tego bloga :D 

Mam nadzieję, że rozdział się spodoba.

Miłego popołudnia, wieczoru, dnia czy kiedy tam to czytacie :) 

~ A

#1

But if you close your eyes, does it almost feel like nothing changed at all?

Alice

          - Proszę przygotować się do lądowania. - ogłosiła przez mikrofon stewardessa. Nie wiem czy byłam bardziej zła, smutna czy zestresowana, w mojej głowie był większy burdel niż w stereotypowej damskiej torebce. Przylot do Londynu miał w tej chwili tylko jedną, jedyną zaletę - znów zobaczę Danny'ego. 

          Kiedy byłam mała, mieszkaliśmy z rodzicami w małym domku na przedmieściach stolicy UK. W okolicy wszyscy dorosli wychodzili razem na kawę, a wszystkie dzieci bawiły się w jednej piaskownicy. Każdy znał każdego. Dan i ja wyjątkowo dobrze się dogadywaliśmy. Później chodziliśmy razem do szkoły, siedzieliśmy na parapetach podczas przerw, wracalismy przeskakując razem przez kałuże londyńskiego deszczu. 

          A potem wyjechałam na studia. 

Chociaż prawdę mówiąc więcej znaczącym powodem wyjazdu był Fernando. Miałam studiować mieszkając u niego, czy raczej - mieszkać u niego, w międzyczasie studiując. Fernando miał hiszpańską krew i wyjątkowe hobby: lubił wspierać finansowo lokalne prostytutki. Oczywiście ja, zakochana na zabój i bezgranicznie mu ufająca, nie zauważyłam tego przez półtora roku. Pewnego dnia skrócono mi zajęcia, wróciłam więc do domu jakieś dwie godziny wcześniej niż zwykle. Przekręciłam klucz w drzwiach i coś mi sie przekręciło w żołądku. Mój chłopak bawił się z jakąś lafiryndą, opierającą się o ścianę w salonie. Spakowałam walizki i już mnie nie było. Podczas drogi na lotnisko robiłam milion rzeczy na raz: walczyłam z nieustannie napływającymi mi do oczu łzami, modliłam się o jakiś lot do Londynu i dzwoniłam do Dana. Poprosiłam, żeby po mnie przyjechał, a swój nieoczekiwany przyjazd wytłumaczyłam spontaniczną wizytą-niespodzianką. Chłopak ucieszył się jak dziecko. 

          Wychodząc z samolotu ocierałam kolejne łzy. Daniel nie mógł przecież dowiedzieć się, dlaczego wróciłam. Nie mogłam dać po sobie znać. Zamierzałam więc wypchać mu mózg bajeczkami.

Świetna ze mnie przyjaciółka.

Odebrałam bagaż, przeszłam przez bramkę i oto w hali przylotów stał wysoki chłopak z burzą ciemnobrązowych, prawie czarnych włosów, nastroszonych w może trochę dziwny, ale bardzo, bardzo Danowy sposób. Wyszczerzył zęby w gigantycznym uśmiechu. Dopiero teraz zauważyłam, że trzymał kartkę z wydrukowanym napisem:

NAJLEPSZA PRZYJACIÓŁKA NA ŚWIECIE

i małym dopiskiem:

i wschodząca gwiazda wśród tłumaczy/tancerek/ludzi niewiedzących co chcą robić w życiu.

Panie i Panowie: Alice Winters!

Jestem szczęściarą, że mogę go nazywać swoim przyjacielem.

Rzuciłam się na niego, gniotąc kartkę którą trzymał, i mocno go przytuliłam. Chłopak przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej. Przypomniało mi to dotyk Fernando i nie zdołałam powstrzymac dwóch łez. Otarłam je szybko, wciąż wtulona w tego wysokiego chudzielca. Jego wystające żebra może nie były najwygodniejszą rzeczą, o jaką mogłam się oprzeć, ale bijące od niego ciepło skutecznie to rekompensowało. 

Mój zawsze ciepły Danny, w którego można się było wtulić jak w poduszkę. Tak bardzo mi go brakowało przez te półtora roku. 

- Alice! - wykrzyknął wreszcie.

- Tak mam na imię! - odkrzyknęłam i roześmialiśmy się. - Strasznie za Tobą tęskniłam głupku. 

- No wiem, któż by nie tęsknił za takim głupim głupkiem jak ja? - przedrzeźnił mnie chłopak. Znów się roześmialiśmy, co przychodziło mi tak naturalnie, że przez moment było aż zawstydzające.

Naprawdę dawno się nie śmiałam.

Nagle Dan spoważniał. 

- No nie wierzę. - powiedział z nutką niezadowolenia w głosie.

- Co? - zapytałam zdezorientowana.

- Ścięłaś włosy! Jak mogłaś?! No jak mogłaś ja się pytam! -powiedział udawając wielce obrażonego. Uroczo wyglądał jak próbował się złościć. Kochany Danny. 

- No ścięłam. - obróciłam się wokół własnej osi, jakbym chciała zademonstrować moje ciemnobrązowe, ale niestety nie tak ciemne jak Dan'a, włosy. Przed wyjazdem sięgały mi prawie do pasa. W szkole byłam znana jako "Alice, ta co ma takie długie włosy". 

- I bardzo źle zrobiłaś. No ale odrosną, a wtedy już ja dopilnuję żeby Twoja ręka nie dosięgnęła nożyczek. - powiedział, żartobliwie grożąc mi palcem.

- To jak, idziemy? - zapytał z uśmiechem, który go nie opuszczał odkąd go zobaczyłam. 

- Idziemy. - odpowiedziałam, a chłopak złapał za mój bagaż zanim zdążyłam wyrazić swoje zdanie.

          Dan prowadził duże, czarne Volvo. Siedziałam na fotelu pasażera obok niego i z przyklejonym do twarzy uśmiechem opowiadałam mu jak cudownie jest w Hiszpanii. Szatyn szczerzył się w tym swoim Smithowatym uśmiechu, demonstrując lekko zniekształconą jedynkę. Moje zbesztane przez pana Wspierajmy Prostytutki serce zaczęło podskakiwać ze szczęścia na widok radochy przyjaciela. 

Tak się cieszył na wieść o tym, że dobrze mi się układa.

Gdyby tylko naprawdę dobrze mi się układało. 

- No dobra stara, nie wyganiam Cię broń Boże, ale mam Cię zawieźć do domu czy...? - No tak. To pytanie musiało w końcu kiedyś paść. 

- W sumie to chciałam zrobić rodzicom niespodziankę dopiero za kilka dni, wiesz jak z nimi jest - przyjedziesz bez zapowiedzi i od razu pomyślą, że coś się stało i będą wypytywać o wszystko. Mógłbyś mnie podwieźć do jakiegoś hotelu? Albo motelu? Właściwie jakimś pensjonatem też nie pogardzę, przyjechałam na totalnym spontanie i nie zabrałam ze sobą dużo kasy. - Kłamstwo numer 748394649. Nie miałam żadnej kasy do zabrania. 

- Chyba żartujesz, nie pozwolę Ci włóczyć się teraz po motelach! Przenocujesz u mnie i nie słyszę sprzeciwu!

- Ale... - zaczęłam. 

- NIE SŁUCHAM CIĘ LALALALALALA - krzyczał Danny, włączając jedną z naszych ulubionych piosenek. 

"Pyro" zagłuszyło moje głośne prostesty i ciche lęki. Dan podśpiewywał razem z Kingsami. Lubiłam jego głos. Bardzo go lubiłam. 

I bardzo lubiłam czochrać jego włosy, przed czym się nie powstrzymywałam. Ktoś w końcu musiał nadrobić półtora roku-bez-czochrania.
          Przejeżdżaliśmy przez zatłoczone ulice Londynu przy akompaniamencie Kings of Leon. W tym mieście za każdym rogiem czaiło się jakieś wspomnienie. Z każdym przebytym metrem czułam się coraz bardziej... kompletna. Zupełnie jakbym wyjeżdżając do Hiszpanii zostawiła części siebie na każdej ulicy, a teraz zbierała je wszystkie do kupy i umieszczała z powrotem na swoim miejscu. Udzielił mi się nastrój Dan'a i cały czas się uśmiechałam. Zza szyby obserwowałam setki mijanych budynków, skrzyżowań, ludzi nieustannie spieszących się gdzieś. Kochałam to miasto. Moje miejsce na ziemi.
          Jechaliśmy tak jakiś czas i nagle Smith oznajmił, że jesteśmy na miejscu. Wyszłam z samochodu i ujrzałam przed sobą duży wieżowiec, bardzo przeszklony. Pomalowany na czarno. Z elementami ciemnobrązowego drewna. I wielkim taraso-dachem. Zawsze chciałam mieć coś takiego. Zazdroszczę temu, do kogo należał.
Wspominałam już jak bardzo kocham minimalizm?
Szatyn wyjął z bagażnika moje walizki.
- Więcej nie mogłaś ze sobą zabrać? - rzucił sarkastycznie.
- Dbam o Twoje mięśnie. Bicepsy same się nie wyrobią. - odpowiedziałam również z udawanym sarkazmem i oboje się zaśmialiśmy. Potem poszłam za nim do mieszkania na najwyższym piętrze wieżowca. Kiedy otworzył drzwi, zaparło mi dech w piersiach.
Mieszkanie Dan'a było prawie całe biało-czarne, z szarymi dodatkami. Ściana w salonie była tak naprawdę od sufitu do podłogi jednym wielkim oknem. Obok okna znajdowały się, o Boże, drzwi. Drzwi na taras.
Więc to Smith był właścicielem tego ogromnego taraso-dachu.
W sumie jednak nie żałuję, że nocuję dziś u niego. Hej, Danny, znalazłam sobie miejsce do spania.
- Wybacz ten bałagan, tak to jest jak się odwiedza mieszkanie jakiegoś faceta znienacka. -rzucił zakłopotany chłopak.
- Ty chyba bałaganu nie widziałeś - odpowiedziałam.
          Przez cały dzień opowiadałam mu o Hiszpanii, o tym jak wygląda moje cudowne, kolorowe życie w Alicante, o tym jak to jest kiedy jedziesz na uczelnię i zza szyby autobusu widzisz głęboki błękit morza. Wieczorem, kiedy w miarę zaspokoiłam apetyt na informacje chłopaka, oddałam mu pałeczkę.
- Twoja kolej.
- Moja kolej na co? - zapytał zdezorientowany.
- Opowiadaj co się działo gdy mnie nie było. Nie uwierzę jeśli powiesz, że wiało tutaj nudą.
- Nudą może nie wiało, ale zbyt wiele się znowu nie wydarzyło.
- No więc słucham.
- Pamiętasz Rick'a, tego chłopaka, który mieszkał na naszym osiedlu? - zapytał po chwili namysłu.
- Tego, który chciał przefarbować się z brązu na blond i skończył z zielenią na głowie?
- Tak, dokładnie tego. Wziął udział w jakimś konkursie talentów w domu kultury i nie uwierzysz, ale robi teraz karierę w Japonii. - odpowiedział i czekał, aż zacznę się śmiać.
- Nie pytałam o życie Zielonego Rick'a tylko o Twoje życie, głupku. - ze śmiechem uderzyłam go lekko w ramię. Przez chwilę jakby posmutniał.
- U mnie wszystko po staremu - powiedział. Nie odzywałam się, czekając na ciąg dalszy, więc kontynuował.
- Wciąż jestem tym samym Dan'em co półtora roku temu. Gadaliśmy przecież przez telefon, o wszystkich ważniejszych rzeczach wiesz. Nic się nie zmieniło - odpowiedział.
Daniel nie był w tej chwili za bardzo rozmowny więc przez resztę wieczoru oglądaliśmy filmy. Siedzieliśmy na czarnej, skórzanej sofie i zasłanialiśmy sobie nawzajem ze śmiechem oczy, kiedy w komedii pokazywana była jakaś scena łóżkowa.
Wszystko było tak jak kiedyś.
W Londynie naprawdę nic się nie zmieniło.
___________________________________________________________

Z góry przepraszam za wszystkie błędy interpunkcyjne, mój mózg chyba dzisiaj wyszedł na spacer i coś długo nie wraca. Pogubiłam się w kropkach i myślnikach, najmocniej przepraszam :c
Wybaczcie również, że tak krótko, nie chciałam jednak od razu całej akcji pakować w jeden (i w dodatku pierwszy) rozdział. Następny będzie dłuższy!
Mam nadzieję, że się Wam podobało i niebawem zapraszam na kolejny rozdział :D
~A

Wstęp :D

Jak zapewne się domyśliliście, na tym blogu powstaje kolejny fanfic związany z Bastille (nie wiem jeszcze czy z całym zespołem, ale Daniel jest jedną z dwóch głównych postaci - wiem, że to było do przewidzenia ale nic na to nie poradzę ;-; ). 

Nie mam pojęcia jak się pisze wstępy do fanfiction, bo w każdym poprzednim zaczynałam od razu od przedstawienia bohaterów, tak więc przejdźmy już do tej części postu. 

Znany i lubiany pan obdarzony anielskim głosem, ladies & gentleman, 

Daniel Smith!

Akcja rozgrywa się w momencie studiów Dan'a (bardzo możliwe, że będę czasem pisać bez apostrofów - cholernie się w nich gubię i jak już zacznę to potem raz są, a raz ich nie ma), oczywiście 90% przedstawionych w ff faktów wcale nie są faktami tylko czystą fikcją :) Nadmieniam też, że nie mam zielonego pojęcia o przebiegu studiów w UK, ani gdziekolwiek indziej, więc spodziewajcie się braku logicznej spójności i generalnie czegoś zapewne bezsensownego.

Żeby Daniel nie był samotny w tej historii, panie i panowie - 

Alice Winters! 

Dlaczego Alice? To jest po prostu najpiękniejsze imię na świecie. Dziękuję, tyle w temacie.

Kończąc - zapraszam do czytania pierwszych rozdziałów, które (mam nadzieję) pojawią się tutaj już niedługo i zyczę wszystkim miłego dnia, wieczoru, popołudnia, nocy, czy o której tam porze to czytacie. :D 

~A

PS Nie, nie nazwali mnie Alicją. Nazwa na Bloggerze to ściema. To na wszelki wypadek, jakby kogoś to zaciekawiło czy co tam.